Live vanuit de meersen
Autobiografisch gekakel van een vermoeide vogelaar
Deel 19 - dinsdag 20 juni 2006
Beste vogelkijkvrienden,
Voor grote schrijvers zoals ik, is een geboorte, met haar specifieke woordenschat, een ware zegen ! In het bijwijlen sympathieke Emmanuelziekenhuis hoorde ik tijdens die wonderlijke dagen lettercombinaties zoals "meconium", lijkt wel een Griekse tempel, doch in werkelijkheid minder welriekend, alhoewel, van je eigen zoon geurt dat bijna gelijk een parfum van Coco Chanel, of moet ik zeggen Choco Chanel... En wat te denken van het "bilirubine-pigment",
twee dagen lang moest onze Luka met zijn geel velletje onder de blauwe lampen, even vreesde ik dat hij met deze kleurencombinatie er groen zou van onder komen, doch weldra lag hij weer gezond en wel in de armen van zijn lieve mama, die onderhand, door het moeten afgeven van haar schatje, wat last had van de "babyblues"... Nog zo een knaller : "tepelhoedje"... Tja, hier kan ik uren over uitweiden, doch de kinders uit het dorp zijn nog niet slapen gegaan...
Na het afgeven van een halve kilo Leonidas (eerst wou ik nog een ganse kilo kopen, doch mijn goede vriend Erik vond dat wat overdreven, waarop ik hem andermaal moest gelijk geven...) aan het personeel van de plaatselijke materniteit, was het die zondagavond een blijde thuiskomst voor Luka Maria Meganck, doch allicht wat afgeschrikt door de nieuwe geuren en kleuren, duurde het tot vier uur in de ochtend alvorens hij besloot zijn aandoenlijke bambioogjes dicht te knijpen, een voorproefje allicht voor wat komen ging de daaropvolgende dagen en maanden, nochtans leek hij de volgende nacht reeds zijn ritme te hebben gevonden, en diende mijn lieve echtgenote slechts drie maal al haar moederliefde boven te halen om hem terug in dromenland te doen verzeilen...
Soms denk ik wel eens, het wordt een voetballer, want er zit nogal wat kracht in die kleine beentjes, doch voor hetzelfde geld staat hij ooit op een dag wel te schitteren in het Zwanenmeer van Tsjaikovski, misschien morgen eens op zoek gaan naar roze balletschoentjes in de Brantano... Vandeweek namen we hem voor zijn eerste uitstap mee naar den Boerenbond, want het leven gaat natuurlijk verder en papa had rozenmest nodig, nu maar hopen dat hij nooit zal komen zagen : "papa, ik wil boer worden". We waren verdomme beter naar de meersen geweest...
Mijn Isabelle en ik, we hebben iets met het cijfer 14... Ons eerste afspraakje was op een veertiende, enkele jaren verder trouwden we op een veertiende; onze Luka kwam zowaar ter wereld op een gezegende veertiende... Toen ik gisteren besloot om het rozenperkje nog eens onder handen te nemen (door de alles overheersende geboorte werden de andere activiteiten begrijpelijkerwijs - prachtig woord vind ik dat - op een laag pitje gezet), en ik terwijlend kon genieten van een prachtige Koninginnepage en een langs zoevende Kolibrievlinder (reeds mijn derde op enkele dagen tijd, een goed jaar blijkbaar), een bijna obligate Scholekster en een nog steeds zingende Veldleeuwerik boven de nabije kouter, kwam ik plots tot de onthutsende vaststelling dat ik indertijd niet minder dan ... 14 rozelaars had aangeplant ! Op elk van die 14 stikte het ondertussen nog steeds hardnekkig van de luizen, en na drie kuren Rosabel probeerde ik het nu met Polysect, gehaald bij den Boerenbond...
Reeds enkele dagen zit er op onze gazon een onschuw wijfje Merel, steeds naarstig op zoek naar wormen en ander gespuis voor hare Gustaaf en hare Luka, op nauwelijks drie meter te benaderen; ik denk daarbij aan vroeger, toen ik jaarlijks wel zo een merel kon bewonderen in de tuin van mijn ter ziele gegane ouderlijke huis, ach, wat zou er ondertussen gebeurd zijn met 'Witplek', en 'Witstaart', of 'Mankepoot'... Met de alliteratie van de 'm' noemde ik mijn Molenveldse Merel 'Marceline'...
Tussen twee borstvoedingen door, holde ik gisteren nog eens richting Kalkense Meersen, doch plots overviel me de 'meersenblues', en na amper tien minuten en slechts een Buizerd en enkele Witte Kwikstaarten later, snelde ik ijlings terug naar huis, stel je voor dat onze Luka reeds zijn eerste woordjes zou hebben gepreveld, dat kon ik toch niet missen niewaar, doch in plaats van 'papa' of 'mama' werd ik tijdens een zoveelste pamperbeurt gedoopt door een straaltje pipi dat hij welgemikt in mijn richting zond, aandoenlijk vond ik dat !
Bij het naderen van de avond, zit ik die dinsdag op mijn terras aan mijn laatste Gauloises te slurpen, het is nog vroeg voor mijn doen, doch morgen is het de verjaardag van onze zoon (reeds 1 week, wat gaat dat snel !) en begint terwijlend en bijna symbolisch een nieuwe zomer, dus wil ik er zoveel mogelijk van profiteren, bovendien vallen die korte nachten minder mee dan ik had gedacht, de leeftijd allicht...
Zo rond halfelf fladdert er een grote vleermuis boven onze tuin en zingt 'in den bos achter ons' de Zanglijster het mooiste lied wat ik ooit heb gehoord... en ik krijg kippenvel...
tseef