Live vanuit de meersen
Autobiografisch gekakel van een vermoeide vogelaar

Deel 34 - woensdag 11 juli 2007

Beste vogelkijkvrienden,

Jeanke de Graszanger voelt zich nog steeds in zijn sas in het Kalkense Molenmeers... Onder het motto 'soort zoekt soort', kwam er zelfs een maagdelijke meid hem gezelschap houden ! Sterker nog, hij heeft er alreeds een medestrever bij... Er wordt dan ook nogal wat 'afgezipt' de jongste tijd in dat overigens prachtige meers,
de plaatselijke en daarenboven uit de wijde omgeving afkomstige ornithologen staan zich telkens weer te vergapen aan deze reeds veelbesproken tripartite. Voorts weten ook de Sprinkhaanzangers van geen ophouden meer, met hun monotone doch o zo intrigerende triller. Daarnevens komen de uitbundige Ransuilen ongegeneerd op enkele meters van de verbouwereerde vogelaars jagen, en tolereren ze zonder enige obstructie dat hun kroost wordt vereeuwigd door Canon-kanonnen en Nokia-gsm's...
Als binnen enkele jaren het Sigma-plan zijn uiteindelijke vorm zal aannemen in onze geliefde meersen, zal ik stante pede en met onmiddelijkke ingang, mijn reeds lang op voorhand handgeschreven ontslagbrief op het desk van mijn superieuren zwieren, zal ik hen beleefd doch kordaat een handdruk bezorgen en hen achterlaten in al hun kloterij,
om vervolgens van mijn laatste nog resterende levensjaren te genieten van de triosex van de Waaierstaartrietzanger.

Want kloterij, dat mag je wel stellen. De verhuis van firma X in het nog altijd veel te verre Brussel, draaide uit op een nochtans te vermijden catastrofe, met als gevolg dat het echt niet meer om aan te zien is. De beste stuurlui staan aan wal, maar de onze houden amper en bovendien met grote moeite het kopje boven water. Het voetvolk mort, de leiders in hun ivoren toren zijn radeloos, maar beseffen het zelf niet... Als je er geen verstand van hebt, dan moet je er met je poten van af blijven, zeg ik altijd. Doch dit volledig terzijde, nietwaar...

Hier in het Overmeerse Molenveld zorgen onderwijl de clowneske Grauwe Vliegenvanger en de langs scherende Huiszwaluwen voor enig vertier, laat op enkele kale takken een eenzame alsmede vinnige Kleine Bonte Specht een al even eenzelvige vogelaar verweesd achter en bij absentie van een alles versmorende barbecue en allicht uit wraak voor het hen vorig broedseizoen aangedane leed, slagen de lokale Koolmezen er tot twee maal toe in hun genen over te dragen aan the next generation. Maar de show wordt gestolen door een bende jonge uilen, die met hun bedelend geweeklaag de geruisloze nachten enige betekenis geven. En terwijl de buren reeds lang verzopen zijn in hun nietsbetekenende dromen, sta ik met ontzag enerzijds en mijn trouwe Gauloises anderzijds, verwonderd te kijken naar een Bosuil die argwanend en op slechts luttele afstand langs me vliegt, op weg naar het bos waar ik van hou,
en waar zijn kroost wacht op een zoveelste sappige maaltijd...

In de belendende kouter van de bij wielerliefhebbers alom gekende Overmeerse Koningstraat, trekt reeds geruime tijd een koppeltje Roodborsttapuiten de aandacht (overgewaaid van de nabije vergeten Polsmeersen), kweken de Gele Kwikstaarten er lustig op los en zit een Kwartel zelfs des middags te roepen op een wijf. Binst de Veldleeuweriken krampachtig en op aanzienlijke hoogte hun laatste bastion trachten te vrijwaren van enig chemisch spul, schieten bij tijd en wijlen twee Boomvalken uit hun krammen en zetten ze op spectaculaire wijze de achtervolging in op enkele reuzelibellen, om ze achteraf, gelijk een croque monsieur, op te peuzelen uit het vuistje. Ach, was ik maar 38 in de jaren '50 denk ik dan soms, toen er nog Grauwe en Geelgorzen uitbundig zaten te schuifelen in de overvloedig met klaprozen en andere onkruiden omboorde akkers.

Nog een jaar of twintig, en de dochter van Kim Clijsters staat op het heilige gras van Wimbledon voor de vijfde opeenvolgende maal met die oerlelijke schaal boven haar Limburgs hoofd te zwieren, want als we op Henin moeten wachten... And who the fuck mag die Bartoli dan wel wezen, doet me denken aan ene Chris Lewis die ooit werd belachelijk getennist in een finale door die geniale McEnroe. En toch was het Björn Borg die toendertijd meer indruk op me maakte, Iceborg, koel, kalm, klasse, my hero ! Vijf keer na mekaar Wimbledon winnen, wie doet hem dat na ? Federer ? Who the f...
Kan er intussen iemand Tom Boonen op attent maken dat hij zijn pillekes in Balen heeft laten liggen ?

Onlangs werd onze Luka Maria gedoopt, ochère... Het ventje hield zich desalniettemin de ganse ceremoniële plechtigheid zeer kranig. Toen echter de vertegenwoordiger van Rent A Priest op het einde van de viering het nodig vond om ten teken van kruis het arme pagaddertje de lucht in te bonjouren, knalde hij met zijn hoofdje tegen het frame van de voor de gelegenheid speciaal gehuurde tent...
Sedert die dag is dat greintje katholieke geloof helemaal naar de verdoemenis gegaan en zal hij zich enkel nog nuttig houden met polyandrische vogels in Kalken.

tseef