Live vanuit de meersen
Autobiografisch gekakel van een vermoeide vogelaar
Deel 31 - maandag 22 januari 2007
Beste vogelkijkvrienden,
Onlangs liepen ons Cloé en mezelf naar vogeltjes te speuren in de meersen; toen op het des Heren Meers mijn dochter het plots nodig vond om een kreet van ongeloof te produceren, keek ik vlug in de richting van haar wijzend vingertje, alwaar een op het eerste zicht zieke Canadese Gans lag te spartelen, allicht de stuipen dacht ik nog vluchtig... Doch toen we naderbij kwamen, leek de vogel zich in een min of meer goede conditie te vertonen en bleek al snel wat er loos was : het arme beest zat verstrikt in een touw, aan een paal nog wel, hoe lang zou dié daar al zitten ? Ik heb het zo niet begrepen op Canada's, maar het meelijwekkende wezen van dochterlief bracht mij alras op andere gedachten en even later probeerde ik die verdomde draad reeds door te branden met mijnen briquet !
De eeuwige meersenwinden dachten er anders over, dan maar geprobeerd met de huissleutel, de striemen staan nog in mijn reeds eeltige vingers, doch die klotegans kan nu rustig verder doen met haar dagelijke besognes : het uitroeien van de populatie Zomertalingen en consoorten... ach, ik was de held van een kind, je had ze moeten zien, sinds die dag loop ik steeds met een Zwitsers mes op zak...
Zouden ze in Zwitserland geen Tourans produceren ? Onze reeds voor eind december beloofde voiture, zal volgens
de laatste alarmerende meldingen pas begin februari voor de deur staan, het gaat van kwaad naar erger met VW,
de geestelijke vader wentelt zich nu allicht reeds een paar keer mit deutscher Gründlichkeit achterstevoren in zijn verdoemde graf, ge moet ons zien rijden met die opzichtelijke vervangwagen, knalwit met een niet te missen zwart opschrift : Garage L. Blancquaert Volkswagen - Wetteren... Mijn volgende auto wordt een onopvallende Lamborghini...
Het is toch even wennen mijn gedacht, niet meer mogen paffen in een eethuis, stel je dat even voor ! Wat smaakt er nou beter dan een zelfgerolde Gauloises na ne goeien entrecôte met roquefortsaus ? Belachelijk, te zot voor woorden, doch de redding is nabij, volgende week open ik mijn eerste restaurant, niet-rokers niet toegelaten, succes verzekerd, de muren hang ik vol met foto's van Wendy Van Wanten uit haar glorietijd, heb al aan prins Laurent gevraagd om te sponseren, geld in overvloed die kerel...
En op de zevende dag schiep god de ... pollepel ! Gisteren, na een alweer exquize maaltijd, bereid door een al even in de keuken onderlegde echtgenote en bovendien in het aangename gezelschap van mijn broertje en mijn vader met zijn madam, besloten de jongste van de broers en ikzelf dat het maar eens hoog tijd was geworden om de wachtputten waar de sanitaire leidingen zich alle naar begeven, een grondige schoonmaakbeurt te geven, daar er zich de jongste weken enkele rare geluiden en spuittoestanden hadden voltrokken, allicht als gevolg ener verstopping ! Nauwelijks bekomen van die prachtige lamskroontjes, hielden wij ons die namiddag ledig met het uitscheppen der sanitaire putten, daarbij beroep doend op die prachtige uitvinding : de pollepel ! De strontgeur was nauwelijks te harden en met moeite konden wij enkele obligate kotsneigingen onderdrukken, edoch, we amuseerden ons kostelijk, mijn broertje en ik, dat is soms tranen lachen, vooral met onwelriekende sensaties...
Als alles goed verloopt, wordt ik vandaag voor de eerste maal in mijn leven nonkel, tonton Gérard, want het manneke zal zich voonamelijk van de Franse taal bedienen, tja, dat gebeurt in de beste families niewaar... En later zal ik hem gaan halen uit de grauwe Borinage, en ik zal hem des winters les Cygnes Sauvages et les Grandes Aigrettes leren kennen in onze geliefde meersen, die volgende week ongetwijfeld zullen bedekt worden met een ouderwets sneeuwtapijt, en de plassen zullen bevroren liggen want volgend weekend vriest het gegarandeerd dat het kraakt
en op de Nieuwdonk zal het vergeven zitten van de IJsduikers en het zijn godverdomme geen winters meer...
Met onze Luka ? Alles goed, dank u... Of zal ik zeggen, beter, het ventje heeft immers zijn eerste keelontsteking van zijn nog prille jeugd mogen uitzweten, je had hem daar moeten zien liggen gelijk een vernepelingsken met zijn veertig graden koorts... En blijven lachen hè, nen echte Meganck, niet klagen als ze afzien, alhoewel, volgende week ga ik onder de 'plakken' gelijk ze zeggen, met mijne versleten rug, god weet wordt dat geen driedubbele hernia in het kwadraat, het zal mij leren om te sleuren met rotsblokken, wat ne mens al niet doet om zijn vijvertje zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor die Grote Gele Kwikstaartjes... En met mijn rechterknie is het ook al niet te fameus gesteld, ontsteking van één of andere slijmbeurs, waar halen ze het ! Van te veel op mijn knieën te zitten zegt den dokter... Ge moest eens weten waarom ik de laatste keer op mijn knieën heb gezeten, het was in een chique hotel in Brugge, waar mijn prinses en ik onze eerste huwelijksverjaardag vierden, den tijd gaat rap niewaar ! En ondanks het feit dat we ons ondertussen al tot het vaste cliënteel mogen rekenen, hadden die Brugse pipo's het in hun hoofd gehaald om de reeds maanden vooraf gereserveerde suite met jaccuzi, toch wel dubbel te boeken zeker, waardoor ons bubbelbad wat kleiner uitviel dan verhoopt, en ik aldus nu met een onstoken slijmgedrocht rondloop, doch dit volledig terzijde... Die zwoele avond deden mijn juweeltje en ik wat een éénjarig getrouwd koppel verondersteld wordt te doen, in die overigens heerlijk naar eucalyptus geurende hamman, en mijn prinses werd mijn koningin...
tseef