Live vanuit de meersen
Autobiografisch gekakel van een vermoeide vogelaar
Deel 22 - zaterdag 22 juli 2006
Beste vogelkijkvrienden,
De temperaturen swingen de spreekwoordelijke pan uit, liefst 35 en een halve graad was het deze week op ons overigens nog steeds onbetegelde terras, een mens zou van minder gaan zweten... Bovendien gaf tijdens deze ondragelijke toestanden, op mijn werk in het nog steeds verachtelijke Brussel, de airconditioning ofte klimaatregelaar de pijp aan Maarten, ik haat mensen met dergelijke voornaam...
Toen ik die avond als een slappe vod door de druk bevolkte straten van Sint-Gillis slenterde, was het doodstil boven mijn steeds kleiner wordende hersenmassa, terwijl normaliter groepen van wel 60 gierzwaluwen als een squadron door de zwoele avondlucht klieven; wanneer ik dan enkele tijdseenheden verder van de trein sukkelde en me moedeloos richting Harley voortsleepte in het godvergeten gat Lede, wist ik het, de weergoden hadden besloten om er een spektakel van te maken. Even later werden onze geliefde meersen prachtig opgelicht door enkele grandioze bliksemschichten en net toen boven de kouter de hel losbarstte, ging achter me de garagepoort dicht, home sweet home...
Later die week zag ik in de Leedse stationsbuurt een groen lichtje in een weide nabij een alweer zoveelste onnodige nieuwe wijk, een glimworm zowaar ! Dat was zo onderhand ook enkele jaartjes geleden dat ik dit mysterieuze insect nog eens mocht bewonderen, met haar glimmende achterlijfje wachtend op een mannetje dat misschien nooit zal komen...
Vandeweek was het vlinderweer... Terwijl de mooie Koninginnepage parmantig over de gazon zeilt, hovert voor de Monarda "Croftway Pink" de fraaie Kolibrievlinder, uren kan ik kijken naar die beesten, wel jammer dat ze telkens slechts luttele seconden ter plaatse blijven hangen... In het gat van 'den bos achter ons' dartelt een Bont Zandoogje, kort daarop de fraai gesneden Gehakkelde Aurelia; vliegensvlug passeert een Atalanta ofte Admiraal, ook het sympathieke Vuilboomblauwtje en één of ander Dikkopje brengen een bezoekje aan mijn speciaal aangeplante geurende bloemen, zelfs een Oranje Zandoogje was even naar het Molenveld afgezakt; de Gamma-uiltjes zijn bijzonder talrijk dit jaar, net zoals de algemene Grote en Kleine Koolwitjes, enkel de Dagpauwoog en de Kleine Vos laten het wat afweten; waar is de tijd dat er in de tuinen wel 50 van die beesten zaten, er zijn geen vlinders meer meneer...
De nachten zijn nog steeds kort en vermoeiend en tussen een papfles en een vuile pamper door, ga ik dan telkens een sjaggie roken, je kan je niet voorstellen wat ik dan allemaal hoor overvliegen de jongste 10 dagen : een melodieus Witgatje om 00u24 en de scherpere Oeverloper om 04u56, de prachtige serenade van de plaatselijke Bosuil om 01u25, 04u21 en nog eens om 01u44, wederom de sublieme Kwartel om 04u21 (tegelijkertijd met de Bosuil !) en een andere veel te warme nacht om 03u12... Ja beste vogelkijkvrienden, papa en vogelaar zijn, moe dat ge daar van wordt, nog een geluk dat mijn prinses het grootste deel van het werk op zich neemt, niets anders dan onbegrensde bewondering voor je mijn courageus meisje !!!
Nationale feestdag (België barst...) en in de Molenveldse wijk is het dubbel feest, want ons Cloé is terug uit het verre Frankrijk, dit moest uiteraard gevierd worden met een overheerlijke barbecue. Onze directe buren weten dan dat ze terstond ramen en deuren moeten sluiten, naar verluid beschik ik over een nog niet in de wetenschap beschreven manier om vuur aan te steken... Terwijl de verzamelde tuinen dan worden ondergedompeld met dikke wolken rook, lacht de Groene Specht zich een breuk en weet boven de kouter de Veldleeuwerik nu echt van geen ophouden meer, van maart tot juli, 't zijn lange dagen voor die gasten ! Enkele Huiszwaluwen kwetteren er lustig op los, een Boomvalk scheurt tegen een duizelingwekkende snelheid tussen de huizen door; wel drie grote doch fijn besnaarde libellen zweven samen laag boven het gazon, waar af en toe een sprinkhaan zich verstopt tussen de naar water snakkende grassprieten, het is hoogzomer...
Binnenkort verandert het ouderlijke huis definitief en tot mijn grote spijt van eigenaar; toen ik op een warme voormiddag vluchtig en totaal ongeïnteresseerd het ontwerp van de akte aan het doornemen was, vloog er een roepende Gele Kwikstaart over mijn amateuristische lochting, symbolischer kon bijna niet, geel, de kleur van de haat...
Bijzonder hatelijk ook vond ik de verheffing in de adelstand van een zekere hartchirurg Vanermen, de man die ooit de tikker van onze majesteit repareerde; op zich niets bijzonders natuurlijk, vriendjespolitiek vindt men in alle lagen der bevolking, ware het niet dat deze heer van stand nu alweer enkele jaren geleden bij mijn lieve ma zaliger een hartklep diende te vervangen... Vlak na de operatie ging alles grondig fout, waardoor het een gevecht werd op leven en dood, maandenlang... Later bleek zelfs de plaatsing van bewuste klep volledig mislukt te zijn, waardoor het ding begon te lekken... Hugo baron Vanermen heeft ons na de fatale gebeurtenissen nooit willen te woord staan, zelfs na herhaaldelijk aandringen had dit individu het lef niet om ons van enige uitleg te voorzien, hij presteerde het daarenboven om onze talloze verzoeken af te schilderen als een aantasting van zijn eer annex goede reputatie,
jij achterlijk specimen ! Ach, we komen mekaar nog wel eens tegen, ik zal je dan persoonlijk een nieuwe titel overhandigen, Hugo baron klootzak Vanermen. Therapeutisch schrijven noemt men dit...
tseef