Dominique Verbelen, Natuurpuntmedewerker


Laat ons klassiek beginnen. Wie is Dominique Verbelen ?

Dominique Verbelen woont in Munte, aan de rand van de Makegemse Bossen. Hij is 39, werkt voor Natuurpunt en is vooral geïnteresseerd in vogels, amfibieën, zeezoogdieren en slaapmuizen. Dominique is voorzitter van Natuurpunt Boven-Schelde, zetelt voor de afdeling in de MINA-raad van Merelbeke, de wildbeheerseenheid Land van Rhode en de raad van bestuur van het Regionaal Landschap Vlaamse Ardennen. Nu en dan wordt er wat gereisd met een absolute voorkeur voor Azië. 
Een concert van Dead Can Dance, Tori Amos, Placebo, Madonna, Rammstein of Coldplay kan er altijd wel in. Dominique is zeer sportief : hij neemt vanuit zijn zetel deel aan bijna elke cyclo-cross. Op 30 mei loopt hij voor een weddenschap de 20 km van Brussel. Doel : eindigen voor een vrouwelijke collega van Natuurpunt. 
Ultieme droom : Spitsbergen of Antarctica. Nachtmerrie : rokers, dead metal, -dt fouten...

Hoe wordt iemand professioneel vogelaar ? Was je als kind ook al bezig met 'de natuur' ?

Interesse voor natuur heeft er altijd al een beetje in gezeten. In de lagere school keken we vanuit de klas van juffrouw Mieke uit over de kouters van Munte. Opschroevende Buizerds vond ik veel interessanter dan ‘Jan-pet-pop-vis-de-is-van-An-en-jas’-reeksen van buiten leren. We kregen van de juf allemaal een klein notaboekje waarin we mochten noteren wat ons boeide. Ik heb nog steeds één van die boekjes. Best leuk om er nu nog eens door te bladeren en te lezen hoe talrijk Veldleeuwerik op de Asselkouter in 1978 nog was (nu is de soort er als broedvogel al een hele poos verdwenen). Na school ging het vaak richting Speldakkerbeek om Driedoornige en Tiendoornige Stekelbaars te bestuderen, scheppen in de beek op zoek naar Geelgerande Watertor. Best spannend, allemaal. 
En beetje bij beetje werd het werkterrein ruimer. De Makegemse Bossen (waar toen nog Fluiters broedden), de Scheldevallei (met de eerste broedgevallen van Kramsvogel en Kuifeend in de regio), de opgespoten terreinen van Oudenaarde (met Poelruiter en Gestreepte Strandloper als m’n eerste goeie vondsten). Mijn eerste ‘groene’ job was bij vzw Durme, waar ik een jaar of vier verantwoordelijk was voor de opmaak van erkenningsdossiers en monitoringrapporten van 12 reservaten. Na een aantal korte contracten bij enkele studiebureaus en het INBO, ben ik bij Natuurpunt aanbeland.

Met wat hou jij je zoal actief bij Natuurpunt ?  

Bij Natuurpunt ben ik vooral bezig met monitoringprojecten. Het grootste project loopt in het poldercomplex aan de Oost- en Middenkust. De haven van Zeebrugge wil uitbreiden. En uitbreiden doe je als haven niet 20 km landinwaarts maar op terreinen in de buurt die nog ‘vrij’ zijn, ‘bebouwbaar’ zijn. De keuze voor topgebieden als de Hoge Noen, Rietveld De Pelikaan of de Dudzeelse Polder ligt dan - vanuit een praktisch en economisch standpunt - voor de hand. Probleem : een aantal van deze gebieden werden door Europa eerder al afgebakend als speciale beschermingszones in het kader van de Vogel- en Habitatrichtlijn. Wanneer zo’n gebieden op de schop gaan, wordt vanuit die richtlijnen een volwaardige compensatie geëist. Wat verdwijnt, moet dus elders opnieuw worden gecreëerd, uit het niets. En net dat moet eerst in kaart worden gebracht : welke ecotopen verdwijnen er, welke soorten broedden er en hoeveel paar van elke soort ? Die kennis is nodig om er zeker van te zijn dat de compensatiegebieden zo worden ingericht dat ze net zo goed zullen zijn als de gebieden die plaats moesten maken voor kaaimuren, dokken of parkings. Gelukkig kunnen we voor de inventarisatie van deze gebieden rekenen op de inzet van een gedreven groep vogelaars van Mergus en VWG Middenkust. Het klinkt misschien wat stofferig maar het is bijzonder aangenaam om een project met zo’n medewerkers te mogen coördineren. 
Er loopt ook een soortgelijk project op Antwerpen Rechteroever en ook daar staat een krachtige ploeg lokale vrijwilligers in voor de inventarisatie en blijft mijn taak ‘beperkt’ tot de coördinatie en de kwaliteitsbewaking van de gegevens terwijl de projectmedewerker op het INBO instaat voor de wetenschappelijke verwerking.  
Dit jaar belooft druk te worden met de monitoring van de avifauna in de ruilverkaveling van Elingen, Reninge en Fortem, een evaluatie van het poelenplan in Merelbeke, de coördinatie van een stuk of 150 paddenoverzetacties en een gans rits dingen die er dagelijks doorheen komen fietsen.  

gidsen voor Hyla (foto: Christiaan De Schuijmer)

Als natuurbeschermer is het ongetwijfeld heel dikwijls vechten tegen de bierkaai... Toch staat Natuurpunt niet altijd lijnrecht tegenover de andere partij, maar probeert daarentegen door middel van dialoog en de gulden middenweg tot enig resultaat te komen. Een taktiek die denk ik al meermaals zijn vruchten heeft afgeworpen, niet ?

Vooruitgang boek je door dialoog, door te luisteren naar elkaar, door te proberen begrip te hebben voor elkaars standpunten, zonder je eigen principes te verloochenen.
Vorig jaar hebben we bv. ‘Zwaluwen in nesten’ gelanceerd, een citizen science-project van Natuurpunt waarbij we wilden in kaart brengen hoe het gaat met de Boeren- en Huiszwaluw. Dit project leverde heel wat gegevens op maar wat misschien nog belangrijker is, is dat naar aanleiding van dit project Natuurpunters voor het eerst bij een boer in hun streek over de vloer kwamen. Ik heb zelf een boer of 30 bezocht en ben overal heel goed ontvangen. De fierheid waarmee boeren me doorheen hun stallen gidsten van het ene zwaluwnest naar het andere was super. En ja, tussendoor werd er wel eens wat gekafferd op ‘de groenen’, maar de ontmoeting tussen boer en Natuurpunter over een onderwerp dat beiden boeit, heeft op een aantal plaatsen deuren geopend. In eigen regio zijn uit die zwaluwcontacten bv. beheerovereenkomsten ontstaan met boeren die nu hooilanden van Natuurpunt komen maaien, en dat is mooi, vind ik. Wat we samen doen, doen we (vaak) beter.   

Natuurpunt werd onlangs mede-eigenaar van het meer van Belval in de Franse Argonne. Hiervoor moet er wel 280.000€ worden opgehoest... Nu hebben jullie wel veel donateurs (waaronder ikzelf, doch dit volledig terzijde) en subsidies, maar dat blijft toch een aanzienlijk bedrag, niet ? Geld dat misschien, zoals hier en daar al werd geopperd, gebruikt zou kunnen worden om natuurgebieden in Vlaanderen veilig te stellen ?  

Natuurpunt heeft een aantal taken. Eén van de kerntaken is om natuur in Vlaanderen maximaal te beschermen door aankoop en beheer. Dankzij de steun van 85.000 leden, donateurs, gemeenten, provincies, het Vlaamse Gewest en Europa konden op die manier heel wat topgebieden worden aangekocht en ingericht. 
Maar Natuurpunt wil ook haar verantwoordelijkheid buiten Vlaanderen opnemen. Het project rond het Harapan-regenwoud in Sumatra is daar een mooi voorbeeld van. Belval is dat ook. Heel wat Natuurpunters hebben een bijzondere band met Belval en de Argonne. En net die mensen vonden het niet kunnen dat zo’n schitterend gebied met Wouwaap, Roerdomp, Snor, Grote Karekiet en ander fraais in een handomdraai werd omgevormd tot … een maïsakker. Toen het gebied te koop kwam, trokken enkele Argonauten naar Natuurpunt met de vraag of dit niet iets voor ons was. Maar, zoals je zelf terecht stelt : alle subsidies die Natuurpunt krijgt voor de aankoop en het beheer van reservaten, moeten ten goede komen van Vlaamse natuur, dus uit die subsidiepot kon niet worden geput om een gebied buiten Vlaanderen aan te kopen. Net daarom werd een donateursactie op het getouw gezet waarbij werd gepoogd om de vereiste middelen samen te krijgen door bijkomende giften. Laat het dus duidelijk zijn: door de aankoop van Belval zal geen vierkante meter minder natuur worden aangekocht in Vlaanderen. We hadden daarvoor andere, nieuwe fondsen nodig, hebben die gezocht en hebben die gevonden, dankzij duizenden grote en kleine donateurs.

In het voorjaar van 2008 startte Natuurpunt met waarnemingen.be, waarbij iedereen online zijn eigen natuurwaarnemingen kan invoeren. Dat project kent een gigantisch succes...

Het project loopt vlot, dat kan je wel zeggen. Er was al een soortgelijke kaskraker met www.trektellen.nl, dus we hadden wel het gevoel dat een gebruiksvriendelijke online invoermodule voor alle taxonomische groepen goed zou kunnen scoren, maar dat het zo’n vaart zou lopen, hadden we niet durven dromen. De site is nog geen twee jaar in de lucht en telt al meer dan 5.000 gebruikers die samen bijna 2.000.000 waarnemingen invoerden. Behoorlijk stevig. Is dit dan de perfectie zelve ? Toch niet, en dat heeft niemand ook beweerd. Bijna dagelijks komen er op Natuurpunt suggesties binnen van gebruikers die graag nieuwe zoekfuncties geprogrammeerd zouden willen zien, die daglijsten of gebiedslijsten zouden willen kunnen invoeren, die zelf gebieden zouden willen kunnen afbakenen. Elk van die vragen wordt bekeken en aan het gros van die verzuchtingen werd intussen al tegemoet gekomen, al weten we heel goed dat er nog veel vragen zijn die nog niet werden aangepakt. Wie de invoermodule echter heeft gebruikt van bij de start, weet dat er sindsdien al heel wat gewijzigd is. Maar wat je ook doet, het zal nooit voor iedereen o.k. zijn. 
Voor mijn eigen regio is de komst van waarnemingen.be in elk geval een zegen. Vroeger werden losse waarnemingen nauwelijks bijgehouden en kenden we lang niet alle mensen die rond natuurstudie in het gebied actief waren. Nu zie je bijna in real time wie wat waar wanneer zag. En het leuke is dat je heel wat mensen leert kennen waarvan je vroeger niet eens het bestaan af wist, ook al wonen ze vlakbij.

Waarnemingen.be wordt gretig gebruikt, maar de keerzijde van de medaille is dat de lokale websites en bijhorende fora er nog nauwelijks aan te pas komen...

Voor werkgroepen die voor de komst van waarnemingen.be al hadden geïnvesteerd in een eigen online systeem van waarnemingen doorgeven, is het inderdaad niet even gemakkelijk. Wat moeten ze doen : doorgaan met het eigen systeem of in een nieuw systeem stappen ? Sommige van die werkgroepen hebben eerst wat de kat uit de boom gekeken maar maakten later toch de overstap omdat waarnemingen.be meer mogelijkheden bood dan hun eigen invoermodule. Anderen waren behoorlijk kritisch omdat waarnemingen.be niet (volledig) beantwoordde aan hun verwachtingen of vereisten. Vaak was dit voor Natuurpunt een motivatie om die knelpunten weg te werken om zo die werkgroepen alsnog aan boord te krijgen en, om eerlijk te zijn : meestal is dat ook gelukt.
Vooral werkgroepen met een heel lange traditie houden vast aan hun eigen systeem en dat is uiteraard hun goed recht. Waarnemingen.be is een aanbod van Natuurpunt op vraag van de achterban. Iedereen die wil, kan van dit aanbod gebruik maken.  

Bij de start van waarnemingen.be was er sprake van een storm in een glas water, toen het nietige overmeersevogels.be als het ware het gras voor de voeten van Natuurpunt had weggemaaid door als eerste in Vlaanderen, doch volledig ter goeder trouw en na akkoord van de Nederlandse makers van het programma, uit te pakken met dit nieuwe invoersysteem. En die van NP konden daar niet mee lachen...   

Ik meen me daar vaag iets van te herinneren, ja, maar aangezien ik niet echt bij die discussie betrokken was, kan ik daar eigenlijk niet echt veel zinnigs over zeggen. Het belangrijkste is dat de invoermodule werd gelanceerd, dat er bijna dagelijks aanpassingen worden doorgevoerd, dat het systeem van administrators zeer goed werkt, dat het aantal gebruikers elke dag stijgt en dat er voor het eerst ooit één centraal punt is waar losse waarnemingen uit heel België van alle taxonomische groepen worden verzameld. Zonder al te grote woorden te gebruiken denk ik dat we gerust mogen zeggen dat dit historisch is !   

De relatie met die andere gekende natuurvereniging, Vogelbescherming Vlaanderen, loopt niet altijd van een leien dakje, getuige oa. het Vale Gieren-verhaal ... Het is ook een publiek geheim dat de grote bonzen van beide verenigingen, zijnde Walter Roggeman (NP) en Jan Rodts (Vogelbescherming) geen al te beste maatjes zijn. Een fusie tussen beide partijen lijkt niet aan de orde ?   

Dat publiek geheim ken ik alvast niet, dus zo publiek zal het wel niet zijn of beter : misschien is daar zelfs niets van aan. Net zoals biodiversiteit, is ook diversiteit in het verenigingsleven belangrijk. 
Er zijn heel wat spelers in het ‘groene’ verenigingsnetwerk : Natuurpunt, Stichting Limburgs Landschap, vzw Durme, Vogelbescherming Vlaanderen, … Elke vereniging heeft zijn eigen doelstellingen, eigen kerntaken, een eigen werkingsgebied. Op een aantal punten overlappen die soms, maar zelden of nooit zijn die tegengesteld aan elkaar.  
Natuurpunt startte eind 2009 met ‘Dieren onder de wielen’, een project dat de impact van het verkeer op fauna wil in kaart brengen. Dit project wordt getrokken door Vogelbescherming Vlaanderen en Natuurpunt, samen met het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie. Net ging er een gezamenlijk persbericht van beide verenigingen de deur uit over de jacht op Malta. Eerder luidden beide verenigingen ook al de alarmbel rond het ‘houtduivenafknalweekend’. Het kan aan mij liggen maar ik zie vooral overleg en samenwerking tussen beide verenigingen en zo hoort het ook. Wat we samen doen, doen we beter, remember ?
En ja : soms lopen de meningen uiteen, maar dat hoeft niet per definitie negatief te zijn. Persoonlijk zou ik het betreuren mocht het ooit tot een fusie komen tussen Natuurpunt en Vogelbescherming Vlaanderen omdat dat volgens mij een verarming zou zijn voor een strijdbare, groene beweging. Nu staan er vaak twee partijen aan de deur van een kabinet te kloppen, elk vanuit hun eigen visie met eigen standpunten (die doorgaans wel gelijklopend zijn). Bij een fusie valt er voor een minister nog maar één kat te geselen.
Hebben beide verenigingen dan nooit eens het gras van voor elkaars voeten weggemaaid ? Zijn er dan nooit eens zwart-wit-tegenstellingen geweest ? Misschien wel, alleen heeft het geen zin om daarop te focussen.
Met stemmingmakerij gaan we er niet komen. Het nummer van Jan Rodts zit in mijn GSM en telkens ik een vraag heb rond bv. vogelvangst, krijgt Jan een belletje, en steeds volgt dan heel snel een duidelijk antwoord. Ook Jan weet Natuurpunt goed te vinden. Onlangs belde een journalist nog naar Vogelbescherming Vlaanderen met een vraag rond winterslaap bij dieren. Omdat dit fenomeen zich vooral bij zoogdieren en amfibieën (en niet bij vogels) voordoet, stuurde Jan die journalist vlot door naar Natuurpunt. Dus misschien werken beide verenigingen toch betere samen dan je dacht, hé ?  

Met laagdrempelige projecten scoort NP tegenwoordig bij het grote publiek, waarbij gebruik wordt gemaakt van aaibare soorten als zwaluwen, vlinders en populaire acties zoals "voeren en beloeren". Natuurpunt kent de jongste jaren een gestage groei qua leden, mede door Dominique Verbelen die steevast op radio en televisie wordt opgevoerd... Wat ik bedoel : 'natuur' moet ook een beetje verkocht worden ?  

Die laagdrempelige publieksacties zijn erg belangrijk. Misschien bestond vroeger (in de tijd van de Wielewaal) iets te veel de idee dat natuurstudie iets was voor geitenwollen sokken, geleerde professoren of verwaaide biologen.
Te moeilijk voor mijn nonkel of uw zus. Door acties als ‘Voeren en Beloeren’, ‘Vlinder mee’, ‘Kijk, een kikker !’, ‘Zwaluwen in nesten’ en ‘Zie zo zoogdier’, lukken we er in om natuur dichter bij de mensen te brengen.
Ook in je eigen tuin of zelfs op een balkon op vier hoog midden in een grootstad valt er iets te beleven. Alleen moet je mensen op pad helpen, de ogen openen, hen verwonderen over hun eigen huis-tuin-en-keuken-natuur. Voor heel wat (vaak gespecialiseerde) soorten zullen natuurreservaten de enige gebieden zijn waar je die kan aantreffen maar tussen die reservaten moeten we streven naar een goeie ecologische infrastructuur, naar stapstenen, corridors waarlangs organismen zich van het ene gebied naar het andere kunnen verplaatsen. Als we de oppervlakte van alle tuinen in Vlaanderen optellen, dan komen we vast aan een getal dat een veelvoud is van de oppervlakte aan erkende reservaten. Dus als we elke tuin vlinder-, zoogdier-, vogel- of amfibievriendelijk zouden kunnen maken, dan zou dat een enorm ecologische winst opleveren.
We zijn ervan overtuigd dat die publiekscampagnes dit mee in de hand kunnen werken. En om zoveel mogelijk mensen te bereiken, zijn radio, tv en kranten een dankbaar medium, dus als je op die manier je boodschap ‘verkocht’ krijgt : why not ? De leden van Natuurpunt bereiken we via onze eigen kanalen : Natuur.blad, de website, de digitale flitsen. Maar die mensen zijn vaak al heel goed bezig. De grootste winst kunnen we dus boeken bij mensen die nog geen lid zijn en daarvoor is bv. een item in het journaal - waarmee je in één klap meteen bijna een miljoen mensen bereikt - echt wel belangrijk.  

passie voor Hazelmuizen (foto: Griet Nijs)

De nieuwe Vlaamse minister voor Natuur en Leefmilieu, Joke Schauvliege, is lid van Natuurpunt. Maar naar het schijnt afkomstig uit het landbouwersmilieu en bovendien heeft zij ook wel wat van doen met het instand houden van één van die oeroude tradities in Vlaanderen, met name de vinkenvangst. Valt dat met mekaar te rijmen ?

Hiervoor zou je best een aankloppen bij mijn collega’s van beleid, hoor.
Maar een minister voor natuur en leefmilieu die roots heeft in een landbouwersmilieu, hoeft niet per definitie negatief te zijn. Soms kan dat zelfs een plus zijn. Doordat de minister bij aanvang al goed vertrouwd is met die materie, geeft ze extra tijd om zich in te werken in andere dossiers die meer aan natuur en milieu zijn gerelateerd. Elke minister zal eigen accenten leggen. De ene keer zijn die in je voordeel, de andere keer iets minder. Sowieso zit Vlaanderen nu met een probleem voor het opstellen van een begroting in evenwicht : alle departementen moeten de broeksriem aanhalen, ook cultuur, ook natuur. Of er iemand van Groen!, CD&V, open VLD of eender welke partij minister voor natuur en milieu zou zijn, er zou in deze legislatuur steeds gesnoeid moeten worden. Natuurpunt begrijpt dit, maar zal er wel op toezien dat die saneringen evenwichtig gebeuren en dat natuur in Vlaanderen niet het kind van deze crisisrekenig zal worden.

'Twitching is not a crime' hoor je wel eens, en vroeger reed ik naar de Bastaardarend van Kontich, de Grijze Strandloper van Zonnemaire, de Grote Geelpootruiter van de Braakman die ik op een haar na miste wegens defecte remmen... Maar wat te denken van die Kleinst Waterhoenen in Holland, bijna een 'Big Brother'-verhaal in het kwadraat ?!? Kan jij na een Dikbekfuut of een Bruine Lijster nog genieten van een nest Huiszwaluwen of een jonge Grote Bonte Specht die onverwachts op de voederplank verschijnt ?

Twitchen is goed voor minder dan 1% van de tijd dat ik buiten loop. Ik blijf het leuk vinden, zondermeer, en elke keer als er een ‘nieuwe Belg’ wordt gebeept, probeer ik zo snel mogelijk ter plaatse te zijn. Maar eigenlijk is dat maar een paar keer per jaar (in 2009 zag ik van ‘goodies’ alleen Bruine Lijster, Dikbekfuut, Amerikaanse Goudplevier en Steppenvorkstaartplevier). Voor de rest is het padden overzetten, poelen inventariseren, nesten van Hazelmuis zoeken, nachtvlinders vangen, bezwaarschriften schrijven, procedures bij de Raad van State opvolgen, milieuraad, wildbeheerseenheid, raad van bestuur van het regionaal landschap, bestuursvergadering van Natuurpunt Boven-Schelde, voordrachten geven, watervogels tellen, trektellen op Baaigemkouter, … allemaal veel leuker en zinvoller dan twitchen...

Op Belgian Birds, waar ook jij zeer vaak je zegje doet, zit zowat het kruim van de ornithologen in België, maar ik kan me soms niet van de indruk ontdoen dat we hier met een select clubje te maken hebben. Natuur.forum is ongetwijfeld meer toegankelijk ?

Belgian Birds vind ik zelf een handig iets. Je kan er zowat alles vragen en doorgaans komt er op elke vraag heel snel een degelijk antwoord. Determinatievragen, reisinfo, info over optiek, petities, noem maar op. Zo select lijkt Belgian Birds me toch niet te zijn. Misschien is het aantal mensen dat regelmatig post beperkt, maar de groep staat open voor iedereen met een gezonde interesse in vogels, toch ? Natuur.forum is dan weer iets minder mijn ding. Ik loop verloren op zo’n forum maar voor wie iets zoekt of iets wil vragen is dit de ideale plaats om op speurtocht te gaan. Het grote voordeel van het Natuur.forum is dat alle reacties worden gearchiveerd en dat er na verloop van tijd heel wat info beschikbaar komt. Het lijkt me dus geen ‘of-of verhaal’, maar eerder een ‘en-en verhaal’.

Kom jij wel eens in de Kalkense Meersen, Dominique ?

Om eerlijk te zijn : ik ben er totnogtoe twee keer geweest (schaam op mij). De eerste keer had iemand me gebeld dat er twee Grote Trappen zaten. En ja : hij was zeker. Hij had er z’n vogelboek helemaal op nageslaan en het waren zondermeer Grote Trappen, in het putje van de zomer, nog aan toe. Omdat de persoon bleef aandringen dat ik onmiddellijk moest komen om deze topwaarneming te bevestigen, ben ik dan maar richting Kalkense Meersen getrokken. En wat een geluk : bij aankomst bleken ze er nog te zitten. Alleen waren het Magelhaenganzen.
Een tweede keer van hetzelfde laken een broek. Ditmaal waren het volgens de waarnemer van dienst Alpensneeuwhoenders, tetoeme! Goed als we zijn, weer richting Kalken voor (uiteraard) alweer Magelaenganzen. Geef mij dan toch maar de Makegemse Bossen...

Nog even terug naar Dominique Verbelen zelf : naast vogels ben je ook sterk geïnteresseerd in zeezoogdieren. Ieder jaar ben je van de partij op de walvistrips in de golf van Biskaje... Wat trekt je zo aan in deze dieren ?

Die beesten zijn toch gewoon super ? Neem nu Gewone Vinvis, het op één na grootste zoogdier dat ooit op deze planeet heeft geleefd. Een joekel van ruim 20 meter lang en niemand die weet waar die beesten in de winter heen trekken. Zo’n mysterieuze beesten trekken me aan. Of spitssnuitdolfijnen, een genus waar bijna niets over geweten is. Een paar jaar geleden werd er zelfs nog een nieuwe soort ontdekt. Van een aantal beaked whales zijn enkel gestrande beesten bekend : nog nooit werden ze op zee levend waargenomen ! We vliegen naar de maan, we bellen draadloos van Alaska naar Antarctica, we kunnen miljarden pagina’s opslaan op een chip van enkele mm² maar we weten bijna niks over de meeste zeezoogdieren. Wat heb je nog meer nodig om geïntrigeerd te geraken ?

walvisgids in de golf van Biskaje (foto Diederik D'Hert)

Onbegrijpelijk dat sommige staten zich nog steeds geroepen voelen om de walvisjacht in stand te houden (onder het mom van wetenschappelijk onderzoek), wraakroepend, walgelijk, niet meer van deze tijd...
Naast Biskaje staan in 2010 nog enkele mooie reizen op je agenda (Slovenïe, Madagascar, Comoren), de Makegemse bossen worden dan even gelaten voor wat ze zijn ?

De Golf van Biskaje, … ’t wordt wellicht het laatste jaar dat we daar zullen whalewatchen, want op 27 september 2010 wordt de Pride of Bilbao door P&O uit de vaart genomen wegens niet meer rendabel. Doodzonde, één van de beste gebieden voor cetacea ter wereld die bijna ontoegankelijk zal worden voor zeezoogdierfanaten. Wie wil, kan nog een laatste keer gaan genieten van walvissen en dolfijnen want met Natuurpunt Boven-Schelde organiseren we een trip van 20 tot 23 augustus (en er zijn nog enkele plaatsen beschikbaar !). 
Maar het hoeft niet steeds de Golf te zijn. Die North Sea Pelagics van Jeremy Demey & co vind ik super. Een dagje ontstressen op de Noordzee, golven kijken, duikende Jan-van-Genten vlakbij, lachen met de kotsende medemens en ja : zelfs een enkele keer Witsnuitdolfijn of Tuimelaar ! Meer hoef ik niet te hebben om gelukkig te zijn.
Slovenië wordt een trip met Hyla, de reptielen- en amfibieënwerkgroep van Natuurpunt. Die Hyla-trips zijn altijd super : goeie sfeer, veel kinderen die meegaan, low budget en doorgaans een zeer stevige triplijst. Topsoort wordt deze keer ongetwijfeld de Olm, een geschift beest dat ik al lang een keertje wou zien. En op ’t eind van ’t jaar wordt het Madagascar en de Comoren of opnieuw Indonesië. In oktober en november 2009 hebben we enkele Indonesische eilanden bezocht die voorheen nog maar nauwelijks door vogelaars werden bezocht. Peleng, de Togeans, Taliabu.
Best vreemd om soorten te zien die nog maar door een handvol vogelaars werden gezien of om soorten die nog niet eens zijn beschreven. Off the beaten track is toch vaak net iets boeiender dan de ‘gewone’ trips naar plekken waarvan al alles is geweten. Misschien proberen we wel een keertje Obi, op zoek naar de verloren gewaande Obi Woodcock.

birding off the beaten track: Taliabu 2009 (foto: Bram Demeulemeester)

Nog een laatste vraag Dominique : ken jij toevallig een goede 1 aprilgrap ?

Niet echt. In elk geval was die van u niet goed genoeg om er in te lopen...

Alles kan beter...     



interview : tseef
foto's : Christiaan De Schuijmer, Griet Nijs, Diederik D'Hert en Bram Demeulemeester

februari 2010

Home