Live vanuit de meersen
Autobiografisch gekakel van een vermoeide vogelaar

Deel 32 - zaterdag 21 april 2007

Beste vogelkijkvrienden,

Het kraanvogelfestival is naderhand weer voltooid verleden tijd...   
Ach, het waren momenten om niet vlug te vergeten. Zondagavond, en je zit met je naaste geliefden van een ovenverse pizza te smullen, als plotsklaps een bericht op je mobieltje verschijnt : 5 Kraanvogels in de meersen !
En het angstzweet breekt je uit, je voelt je hart bonken in je keel en die verdomde pizza geraakt maar niet aan zijn einde, je springt finaal dan toch op je Harley, die juist op dat moment niet wil starten godverdomme, je legt je nadien in de bochten gelijk een kamikazepiloot, maar niet teveel, want dochterlief is mee, met haar haren in de wind, en je komt ginder toe en je ziet ze net wegvliegen, verder en verder, en je denkt : godverdomme ...
En de week nadien is het weer van dat, je zit met het reeds vernoemde gezinnetje te genieten van een al even ovenverse lasagne, en je krijgt onverwacht een sms op je display : 20 Kraanvogels in de meersen, en ze zijn geland ! En je duwt zo vlug als je kan die idiote lasagne door je strot, je laat bijna zonder gêne en met een haast verbrande tong je prinses en je kroost achter, en je springt op je aan reeds slijtage onderhevige machine, en zonder na te denken scheur je tegen een duizelingwekkende snelheid over het aarden baantje richting Molenmeers, en je ligt bijna twee keer op je smoel maar het kan je geen reet schelen want er zitten verdomme 20 Kraanvogels !
En het is bijna donker, en je ziet geen steek voor je verslechterende ogen, en plots begint vlak naast je een Blauwborstje te schuifelen en je krijgt een gekipt vel... En dan, dan zie je ze toch, 20 van die prachtbeesten zomaar pardoes midden in het donkere meers, en even wordt je daar serieus stil van... Doch als in een ondermaatse B-film komt daar toch wel Fifi aangereden zeker, en hij parkeert zijn jeep en met grote koplampen waar hij zich godverdomme niet moet parkeren, en de 20 beesten gaan op de wieken... En je vloekt zodanig hard dat ze het tot aan de kerk van Kalken hebben gehoord, en je rent vlug naar je Harley om de vogels god weet waar te kunnen onderscheppen. Je stopt even aan de Vliegerkesweide en je belt naar één van je vogelkijkvriendjes om hem de plaatselijke situatie diets te maken, als daar ineens en op een geringe hoogte 20 van die prachtige Kraanvogels vlak boven je steeds verder kalende schedel glijden ! En ze trompetteren er op los, dat het godverdomme een ware schande is, en door zijn draagbare telefoon kan je vogelvriendje hun relaas meevolgen, live vanuit de meersen !

Des anderendaags rij je ter hoogte van het godvergeten gat Wichelen aan een gezapig doch eveneens strak tempo op weg naar je dagdagelijkse bezigheden, en je hebt reeds enkele kilometers het gevoel dat er iets grondig fout loopt met je voorste band, doch je besluit om toch maar verder te doen met wat je bezig was, namelijk rijden, en dan, als in je ergste nachtmerrie, begin je plots te slingeren van rechts naar links en tevens van links naar rechts en je kan je op god weet welke manier toch nog recht houden en daar sta je dan met die verdomde platte band...
En je gaat onder een loden hitte op zoek naar iemand die je kan helpen, doch in het boerengat Lede zijn alle winkels gesloten op een maandag, dus bel je maar je lieve kleine broertje, waarvan je weet dat hij tenminste niet moet gaan werken die dag, en je zit daar wel drie kwartier voor joker voor de ingang van de kerk, te wachten gelijk een vernepelingsken want je kleine lieve broertje moet van Sint-Antelinks komen !
En je had amper enkele weken tevoren ook al eens naar hem moeten bellen, midden in de zwarte nacht dan nog wel, en je vraagt hem met een ietwat onzekere stem of hij je niet kan komen depanneren, want je pleistert met je Harley en je hele hebben en houden en vooral met een reuzespijker in je band in het carnaveleske Aalst... !
Want gelijk een achterlijk rund was je natuurlijk op het briljante idee gekomen om die klotespijker uit je band te trekken... En je bent content dat je je lieve kleine broertje nog eens ziet, en het is weer lachen van de bovenste plank, en er komen historische verhalen naar boven, gelijk die keer toen hij tot de onthutsende vaststelling kwam
dat hij geen enkele propere onderbroek meer in zijn schuif had liggen en hij dan maar met zijn zwembroek de trein opstapte ...

Reeds werd het april, en ik zou dringend eens aan mijn nieuwe border moeten beginnen, doch mijn, weliswaar beperkte, dextroconvexe lumbale scoliose, evenwel zonder osseuze afwijkingen, doet mij telkens weer van gedacht veranderen...
En dus kruip ik welhaast elk vrij moment op mijn ondertussen herstelde rijtuig, nochtans met een versleten vering doch dit volledig terzijde, en zet ik koers naar het mekka, het walhalla, het paradijs van de meersen :
de Vliegerkesweide ! En ik kom tot rust bij al dat fraais, bij de tureluurse Tureluurs, de statige Groenpootruiters, de chique Zwarte Ruiters, de frêle Bosruiter, de ongegeneerde Kemphanen, de dappere Kleine Plevieren, de wippende Witgatjes, de zomerse Zomertalingen... En niettegenstaande je daar naar verluid ernstige Durchblutungsstörungen kan van oprapen, steek ik terwijlend mijn zoveelste Gauloises aan, het prachtige leven in de meersen...

En dan later, als Luka groot zal zijn, zal ik hem meenemen op mijn reeds lang naar de verdoemenis gereden Harley, met zijn hippieharen in de wind, en we gaan op zoek naar een klefferend Wouwaapje of naar een jong van de Grote Zilverreigers...
Doch voorlopig neem ik hem nog af en toe, en terwijl niemand het ziet, uit zijn park en dansen we op "Je me souviens" van Marianne Molina, en we dansen, en dansen, en dansen, en hij kirt het uit van plezier, en net op het moment dat dat prachtige refrein passeert, vallen mijn vermoeide ogen op de foto van mijn lieve ma zaliger, en de pakkende woorden laten me niet los, "je me souviens de toi, je me souviens de nous, il était une fois, je me souviens de tout"...
En plots wordt het gezichtje van Luka Maria ernstig, want voor de eerste maal in zijn nog jonge babybestaan, ziet hij zijn papa wenen...

tseef