Live vanuit de meersen
Autobiografisch gekakel van een vermoeide vogelaar
Deel 8 - woensdag 10 mei 2006
Beste vogelkijkvrienden,
Waar ik dus het vliegend schijt van krijg als ik iets lees, wel, dat zijn deetee-fouten ! Nu gebeurde het dat ik na alweder een stukje proza te hebben neergepend, ik me die bewuste woensdagnacht doodvermoeid (ik zit perfect op schema betreft mijn aanstaande vaderschap !) naar boven sleepte en mezelf in het echtelijke bed deponeerde naast het bevallige en tevens blote lijf van mijn schattige en daarenboven wettelijke echtgenote (wat is er mooier dan het naakte lijf van een zwanger vrouwmens niewaar), toen me plots de schrik om het hart sloeg, daar me een zeer sterk vermoeden overviel dat ik me wel eens zou kunnen schuldig gemaakt hebben aan zo een reeds hierboven aangehaalde deetee-anomalie in een even tevoren geschreven autobiografisch stuk, bovendien verzonden aan enkele van mijn vogelkijkvrienden !
Urenlang lag ik daarna onrustig te woelen tussen de lakens (de donsdeken hebben we ondertussen met het vorderen der seizoenen weer veilig opgeborgen tot de volgende koudegolf), en in mijn ergste nachtmerrie sinds jaren bad ik tot alle meersenheiligen, het zou toch niet waar zijn zeker ? Edoch, toen ik na een alweer veel te korte nacht me ogenblikkelijk voor mijn computer installeerde (achter mijn computer zou immers een lachwekkend beeld opleveren), kwam ik tot de ontstellende vaststelling dat ik, allicht als gevolg van een latente en acute vermoeidheid, zowaar een deetee-gedrocht had achtergelaten in deel 7 van mijn inmiddels wereldvermaard meersenproza !
Doch het leven is zoals het is, en na zelfs een tweede schrijffout te hebben ontdekt, besloot ik toch maar tot een verderzetting van mijn dagdagelijkse bezigheden, met dien verstande dat ik tijdens mijn zoveelste sigaret (moet dringend wat minderen) drie roepende Scholeksters over onze verzamelde tuinen zag vliegen en ik daarbij nauwelijks een vreugdekreet kon onderdrukken, 't zijn toch rare gasten die vogelaars....
Na enkele boodschappen tot een goed einde te hebben gebracht in het vergane Wetteren, nam ik zo rond de middag afscheid van mijn lieve Isabelle (ze had vandaag een dagje dubbel en dik verdiende rust), om mezelf daarna naar de kouter langs de Koningstraat te voeren; de dag voordien immers had mijn goede vriend Erik samen met onze huisfotograaf Marc er enkele Tapuiten gespot ! Daar aangekomen viel er van de bewuste vogels echter geen spoor te bekennen, allicht reeds hun trektocht verder zettend naar andere oorden en daarbij een eenzame deeteefoutencrimineel beduusd achterlatend... Wel aanwezig de gebruikelijke Gele Kwikstaarten, met z'n drietjes deze keer, waaronder zelfs één exemplaar met nestmateriaal ! Ook een zingende Grasmus werd als nieuw genoteerd op mijn persoonlijk kouterlijstje...
U kent inmiddels allicht de verdere invulling van mijn dagtaken, waarbij ik, gezeten voor mijn computer in het overigens zeer te mijden Brussel, een sms kreeg van Erik : "Zwarte Wouw meersen" ... !!!
Nog nooit verlangde ik zo naar mijn pensioen...
tseef