Live vanuit de meersen
Autobiografisch gekakel van een vermoeide vogelaar
Deel 23 - woensdag 16 augustus 2006
Beste vogelkijkvrienden,
Onderhand werd het reeds lang augustus... Net nu ik eindelijk van mijn verlof kan genieten, halen we amper nog 23 van die graden Celsius en houdt het toch wel niet op met regenen zeker ! Doch ik klaag niet, nog bijna elke dag sta ik in extase voor de vinnige Kolibrievlinder, vorige zaterdag om 20u48 begot, het was zelfs lichtjes aan het druppelen, zat er nog één op onze vlinderstruik, prachtig toch ? Regelmatig passeert de Koniginnepage, die andere knapperd, nog langs onze tuin, telkens weer krijg ik dan een lichte adrenalinestoot... Ergens begin deze maand zat het Oranje Zandoogje weer mooi te wezen op die plant waar ik al lang de naam van vergeten ben, op mijn Monarda's pleisterde terwijlend een Icarus- of Bruin Blauwtje, had ik maar wat beter gekeken, wist ik veel dat die twee zo goed op elkander geleken... Ik heb de vlindermicrobe serieus te pakken, voor volgende zomer heb ik al een nieuwe border voorzien waar de vlinderplanten zich om ter hardst zullen verdringen, gegarandeerd komt daar een Rouwmantel of een Kleine Parelmoervlinder uit voort...
Augustus, des ochtends vroeg is het doodstil in 'den bos achter ons', de Zwartkop en de Tjiftjaf zijn vertrokken, boven de kouter is de Veldleeuwerik eindelijk tot rust gekomen. Toen we afgelopen woensdag met onze Luka (het ventje houdt zich aan zijn dagelijkse uitstapje...) door deze weidse rust slenterden, waren enkel nog vijf Gele Kwikstaarten tussen de achtergebleven patatten aan het huppelen, even tevoren zat een mooi mannetje lekker dichtbij met een veel te grote rups bovenaan een maisstengel; ik hou niet zo van mais, vele jaren geleden probeerde ik eens de vrouwelijke bloeiwijze op te roken, doch ik werd daar knap mottig van...
Op de eerste zaterdag van de oogstmaand gleden hoog boven de wijk zowaar twee prachtige Wespendieven, veel te vlug echter verdwenen ze achter de bomen... De dag nadien scheerde het sympathieke Boomvalkje nog eens over de tuinen, ergens niet te ver van hier moet die wel zijn liefdesnestje hebben denk ik dan bij mezelf...
Die zondag lukte het ons om nog een keer onze geliefde meersen te bewonderen, edoch, na amper enkele honderden meters langs Kalkenvaart (welke onnozelaar heeft daar die gedrochten op het water gesmeten? Kunst noemt men dat...) besloot Luka Maria dat het welletjes was geweest en keerden we onverichterzake terug... Augustus, en op de laatste dag van de eerste decade zit in het Boerenkrijgparkje nog een Grauwe Vliegenvanger al roepend om mijn aandacht te smeken, ondanks zijn ietwat saai uiterlijk toch een knappe verschijning ! Diezelfde dag zoeven twee Gierzwaluwen boven de Molenveldse straten, misschien zijn het naderhand wel de laatste voor dit jaar, slechts drie veel te korte maanden blijven deze knappe jagers in ons luchtruim, jammer...
Des avonds roept de Bosuil, zoals wel meer, en ik kom tot rust... Want met een kleine pagadder in huis, tja...
Heb zelfs de tijd niet meer om al mijn vogelwaarnemingen neer te pennen in mijn vogelwaarnemingennotitieboekje, zomaar op een ordinair stuk papier van tegenwoordig ! Jaja, beste vogelkijkvrienden, die papflessen moeten gevuld en nadien evenzeer gereinigd worden niewaar, om ze dan nadien onverwijld terug te vullen, en te reinigen ! En nog wel in die volgorde ! Doch die aandoenlijke glimlach op zijn lief gezichtje na de voederbeurt, gevolgd door dat koddig boerke, vergeven en vergeten die slapeloze nachten (lieve prinses, je bent de beste mama van de heeeeeeeeeeele wereld !!!)...
Op het einde van de veel te hete julimaand, toen een mens nog kon buiten genieten van een hapje en een drankje, verscheen er zowaar een Hageheld in mijnen hof, prachtig beest ! Des nachts, toen we nog in onze blote flikker door de gazon slenterden, hoorde ik in de wijk de roep van een jonge Ransuil, later die dag riep in de kouter een Patrijs (waarschijnlijk het enige beest dat die klotejagers deze winter hadden gemist !) en werd mijn prinses lelijk gebeten door een gemene daas !
Einde juli, en Marceline de Molenveldse Merel heeft ons verlaten (we missen je lieve meid, kom vlug terug...);
de Bosuil hoor ik nu vrijwel elke nacht; prachtig toch, sta ik daar in het midden van de nacht in mijn bloot gat een Gauloises te nuttigen op mijn binnenkort te betegelen terras, terwijlend zit vlak achter mijn tuinhuis een alarmerende Bosuil ! Als god in Frankrijk niewaar...
Floyd Landis waande zich ook even god in Frankrijk, doch Floyd heeft het aan zijn floyd ! Teveel whisky gedronken beweerde hij... had ik dat geweten, had ik enkele jaren geleden ook deelgenomen aan La Grande Boucle , gegarandeerd eindigde ik op de Elyzeese velden met wel een uur voorsprong ! Ach, Merckx wist wel wat hij zei toen hij stelde dat tennis een sport was voor jeanetten... Wielrennen, dat is pas voor echte mannen, epo, testosteron, morfine (niewaar Eddy ?), bloeddoping en wat weet ik nog al niet voor smeerlapperij... Kim en Tia, de Vlaamse helden van Goteborg, zouden die ook gepakt hebben denkt ge ? Diene sprinkhaan is toch al reeds 28 niet, en nu pas in de fleur van haar prestaties ? Bizar... Wat ik mij afvraag : zou ze met haar zopas verdiende centjes geen nieuw brilleke aanschaffen ?
Einde juli, en in de Leedse stationsbuurt zit nog steeds het wijfje Glimworm gelijk de eerste de beste hoer met haar ontblote achterlijf de mannen te lokken, blijkbaar een winstgevende business, want op een gegeven moment lagen er zelfs twee ! De rosse buurt van het godvergeten gat Lede...
30 juli 2006 : voor het eerst en voor het laatst nemen we onze Luka mee naar mijn ouderlijke huis, waar nog vlug een modelbouwtrein dient afgebroken te worden... 2 augustus 2006 : nog een laatste keer loop ik vluchtig door alle vertrekken van het huis van mijn jeugd, de stappen klinken hol tegen de van hun behang ontdane muren; mijn gedachten dwalen af naar wat ooit is geweest, doch dit is het onvermijdelijke en definitieve afscheid; als een stuk opgejaagd wild verlaat ik het ontzielde pand, ik wil huilen, doch hou me sterk, een man mag niet wenen.. een allerlaatste blik achterom, kippevel, this is the end... 4 augustus 2006 : om 11u45 zet ik mijn krabbel op een nietszeggend stuk papier en schiet er plots een gedicht van de betreurde Jotie T'Hooft door mijn verwarde geest :
Op een dag zal ik weg zijn en
wat dan? Verdwenen zonder een
teken te geven of te nemen en
het puin dat ik achterlaat is
niet langer lachwekkend.
Want wie zoals ik nooit heeft
gebouwen laat niets achter dan
verwachting en verwarring en
wat dan?
Wellicht in uw herinnering zal ik
stollen verstijven, niet lang meer
blijven maar verbleken tot verleden
en wat toen? Te doen?
'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde
met woorden als geen ander maar wat
heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal
ik zijn.
In u ...
En wat dan...?
tseef