|
Telkens ik Daan tegen het lijf loop, begin ik spontaan aan het het fort van Eben-Emael te peinzen. Niet dat ik hoog oploop met de, toen door den Duits in amper een kwartier verwezenlijkte prestatie, doch het batiment koste me destijds, in het gezegende zesde humaniora, 5 punten op het examen. Waardoor ik desalniettemin vijfennegentig procent en een eerste plaats behaalde, ik krijg er nog steeds kippevel van. De Palestijnse kwestie en Anwar al-Sadat, ik kende het van binnen alsook van buiten, destijds, op het proefwerk geschiedenis, met 'de Stemgee', vader van Daan, autoritair gezeten aan zijn reeds lang vergane bureau, toendertijd, op 't Atheneum van Oilsjt.
Reeds vermoedde ik alweder het opduiken van de Cetti's Zanger, ginder achter in Berlare Broek, doch na een poging of vier, was ik er vooralsnog niet in geslaagd om zijn gekweel te kunnen strepen. Als bij wijze van afscheid, liet Daan zich nog vlug ontvallen dat ze hem dan toch hadden gespot, waarna ik me ijlings richting het broek begaf. Amper gesetteld, aanhoorde ik subiet zijn routineuze refrein, en dacht ik met enige weemoed terug aan mijn Limburgse roots.
0 Kommentare
Ik ben een verzamelaar. Altijd al geweest. Je kon het destijds zo gek niet bedenken of ik had er wel een arsenaal van op mijn zolder, vroeger, in het ontzielde ouderlijke huis. Flesjes Tabasco, met ganse roten stonden ze opgesteld, netjes gerangschikt dan nog wel. Dozen vol met gazetten, bierviltjes, flessen shampoo, stukken zeep, uren lang snoof ik er aan, gelijk een aftandse junkie.
Tegenwoordig verzamel ik vogelsoorten, zo veel mogelijk dan nog wel op een jaar tijd. Zodoende hoopte ik die dag op een paar nieuwe specimina, van het genre Blauwborst of een eerste Boerenzwaluw. En het vlotte behoorlijk, met een aantal verrekte Waterpiepers, een finale Tureluur, een wondermooie Zwartkopmeeuw, als daar plots, zomaar langs de waterkant, 3 tere Kluten, als in een sprookje. Van contentement stak ik mijn zoveelste Gauloises in de fik. And still rolling with the times... En ge peinst, binst dat het goed weer is, van ne keer naar de Paardeweide te rijden. En ge sjeest op uw vehikel, dat bekans uiteen valt van het verslijten, op een gezapig tempo, 'nie ziejrder of tzeistig' gelijk nonkel Georges altijd zei, naar de Paardeweide, waar er nog steeds geen reet te beleven valt. En er staan daar voorzekers wel duust toeristen te trampelen, en ge denkt bij uw eigen, wat loop ik hier godverdomme weeral te doen, en ze begapen u alsof ze juist gescheten hebben gelijk een blauwe reiger, en ik kan u verzekeren, blauwe reigers, die kunnen een stukske schijten mijn gedacht !
En beduust vlucht ge naar de meersen, waar het zo mogelijk nog erger is, en ge trekt u terug op de leegte van Langendonk, mijn vlakke land, mijn vogelland. En plots vliegt er een slechtvalk boven uwe kop, met wat fret tussen zijn poten, en ge zijt weeral content... Jaarlijsten is een puur psychologisch evenement. Op het scherp van de snee.
Als in een overigens best te pruimen aflevering van Wauters versus Waes loop ik allengs gelijk een veredelde landloper urenlang en haast schichtig langs de heilige gronden van de gevliegerde weide, hopend op een Grutto die wel eens zou kunnen nederdalen op het gewijde water... Om de schijn hoog te houden en anderen op een welgemeend verkeerd been te zetten, doe ik het in het geniep, in de daluren van het weekeinde, wanneer niemand het nog verwacht. Waar blijf je nou, jij gore, ranzige vogel ? Bekoor me dan, roep dan toch, vlieg, zing, dans, en... En toen werd het maandag, en kwam die short message service als een welgemikte uppercut des te harder aan. Respect eerwaarde, je hebt weder een veldslag beslecht, de oorlog al lang... Vandaag mijn eerste Roodborsttapuit van het jaar, een mooi mannetje op den Belham, of heet het daar nog het des Heren Meers ? 't Zal me overigens een worst wezen, nog 65 soorten te gaan en mijn persoonlijke record op de jaarlijst is bereikt. We zitten op schema.
Had nog gehoopt op een vroege Tjiftjaf of iets dergelijks, en wat te denken van de Grutto's, worden de Kalkense Meersen het Waterloo voor de soort ? Vorig jaar naar het schijnt maar 13 koppels meer, doe daar dit jaar nog eens een koud voorjaar bij en er blijft welhaast niets meer over. En de komende twee dagen sta ik overigens met de vroegen, de allereerste Grutto zal dus niet aan mij besteed zijn... |
Auteur
Welkom op de blog van Overmeerse Vogels, foto Kwak : Wim Vervaet
Archief
Oktober 2021
Categorieën
Alles
|