Schorseneren

Woelingen. In den buik. Ik had ze eens zodanig hard, dat ik terstond diende te vertrekken uit het verdoemde Brussel. Van teveel schorseneren te eten ! Die zaterdag stond mijn muze weerom schorseneren klaar te maken... Zo in de valavond, op een zaterdag, de nietszeggende geur van schorseneren, meer moet dat niet zijn. Temeer daar we even tevoren van een kale Velduilenreis waren weder gekeerd uit de Wichelse Bergenmeersen. Wie had dat ooit gedacht, Velduilen in het godvergeten Wichelen !
​De schorseneren gingen een goeie gank aan, waarna ik ietwat onbezonnen mijn gsm raadpleegde, bijna als een terminale geplogenheid. Ik meende iets van Kuifduiker te ontwaren, doch weet dit godgans aan mijn versleten ogen. Derhalve plaatste ik mijn bril, voor nauwelijks enkele euro's gekocht in 't Kruidvat, op mijn iets te grote neus, waarna ik het niet meer hield : op de Nieuwdonk had Joris zowaar een Kuifduiker gespot ! Mijn deerne prevelde nog iets over ongare schorseneren, doch luttele minuten later liepen mijn zoon, echtgenote en ikzelf gelijk een bende krankzinnigen richting het water, waar alras de unieke Kuifduiker zich nog een laatste maal toonde in omzeggens de duisternis. Na drie mistroostige maanden kon ik het gemis van de Grauwe Franjepoot eindelijk plaatsen...